De Sirenen op de PL 2003

Oproep
Sirenen reader PL 2003
Donorschap in eigen beheer

Oproep

Ook De Sirenen, Studievereniging Vrouwenstudies M/V, zullen tijdens het  jubileum weer aanwezig zijn met een eigen tent en programma. Over een  aantal onderwerpen hebben we al workshops, lezingen en diskussies ingepland:

We willen nadrukkelijk ruimte laten en oproepen voor eigen inbreng. Is er  een onderwerp dat je bezig houdt, waar je iets over te vertellen hebt, of  waar je juist graag anderen over zou willen horen: roep een bijeenkomst  uit! Je kan je hiervoor van tevoren aanmelden, of tijdens de  Pinksterlanddagen gewoon iets plannen, een aankondiging maken en omroepen.

Graag horen we jullie wensen en ideeën! Je kunt emailen naar j.vantricht@hccnet.nl

Tot PL!


Sirenen Reader PL 2003
(tijdens de PL op papier verkrijgbaar)

 

Anarchisme en Feminisme

Anarchisme verzet zich tegeFem.Doc, documentaire over twee generaties feministen Spiritualiteit.n opgelegde autoriteit. Het verlangen zelf te  bepalen hoe je leven eruit zou moeten zien staat centraal. En de wens en  het vermogen dat ook zelf te organiseren. Vanzelfsprekend lijkende  uitgangspunten worden ter diskussie gesteld, alternatieven gezocht en  gekreëerd.

Feminisme verzet zich in eerste instantie tegen onderdrukking van vrouwen.  In het verlengde hiervan is er het streven naar rechtvaardigheid en  gelijk(waardig)heid voor iedereen. Zo kom je op het bekritiseren van  opgelegde identiteiten, en van de ongelijke machtsverhoudingen die daarruit  voortkomen. Feminisme stelt ter diskussie dat het hokje waar mensen bij de  geboorte in worden gestopt, bepalend is voor hoe je leven eruit kan zien.  Het zoekt naar andere vormen van mens-zijn, en daarmee ook naar  alternatieve samenlevings- en organisatievormen.

In de praktijk lijken anarchisme en feminisme vaak op gespannen voet te  staan. In theorie is het de vraag of ze wel zonder elkaar kunnen. Hoe kan  je je verzetten tegen opgelegde autoriteit, maar de standaard-indeling van  mensen in mannen en vrouwen klakkeloos overnemen? En hoe kan je je  verzetten tegen deze normerende hokjes, zonder het hele systeem waarin dat  gebeurt ook ter diskussie te stellen? Willen we een rechtvaardige  samenleving voor iedereen, waarin er nog steeds levensgrote verschillen  zijn tussen vrouwen en mannen? Willen we een wereld waarin vrouwen net zo  zijn als mannen? Of een wereld waar de ongelijkheid tussen mensen blijft  bestaan, maar wel gelijk verdeeld is tussen mannen en vrouwen?

Onderwerpen die in eerste instantie vaak persoonlijk lijken, hebben een  diepe politieke lading. Verschillen tussen mannen en vrouwen werken door in  hoe we ons organiseren, in de strijd die we voeren en hoe we dat doen, en  in de alternatieven die we proberen te ontwikkelen. ‘Echte’ politieke  onderwerpen zijn ook doordrenkt van man/vrouw-verhoudingen, en dus van  belangrijke persoonlijke invalshoeken. Oplossingen voor wereldproblemen  kunnen niet zonder een analyse van de mensen die erachter zitten. En van  onszelf dus…

Oorlog wordt gevoerd door mannen; kinderen worden opgevoed door vrouwen;  het meeste geld wordt verdiend door mannen; het meeste werk wordt gedaan  door vrouwen; belangrijke beslissingen worden vaak genomen door mannen;  veel van de gevolgen worden gedragen door vrouwen.

Het gaat er niet om mannen en vrouwen tegenover elkaar te stellen. Niet  elke man is fout, niet elke vrouw is fout. Uiteindelijk draaien we allemaal  mee in dit patriarchale systeem en helpen het in stand te houden. Vaak  onbewust. En daar gaat het over: als we in deze wereld werkelijk dingen  struktureel willen veranderen zullen we ons bewust moeten worden van de  dagelijkse mechanismen waarmee het systeem verdeelt en heerst.

Hoe zit het dan bij ons? Wat hebben mannen met geweld? Wie kookt en doet de  afwas? Wie heeft het hoogste woord? Hoe is het voor homo’s en lesbo’s onder  ons? Wie beslist? Wie organiseert? Zijn we allemaal gelijk? Doen wij niet  aan onderdrukking? Wie zorgt, voor kinderen, vrienden, kameraden? Hebben we  wel oog voor de positie van onderdrukten, binnen onze strijd tegen  onderdrukking?

De ervaring heeft geleerd dat diskussies over seksisme binnen de  anarchistische beweging vaak moeilijk verlopen. Ofwel het wordt niet echt  serieus genomen, omdat het eigenlijk een ‘persoonlijk’ probleem zou zijn  dat de gelederen uit elkaar drijft, ofwel het gaat er zo hard aan toe dat  mensen zich persoonlijk aangevallen voelen en er dus werkelijk enorme  interne tegenstellingen ontstaan. We moeten zoeken naar een konstruktieve  manier om met feminisme bezig te zijn. Een opbouwende persoonlijke  politiek, een politieke beweging waarbinnen ruimte is voor persoonlijke  reflektie en ontwikkeling. We willen toch niet alleen nog een stukje cake,  maar het liefst nemen we de hele bakkerij over! Anders gezegd: laten we  proberen het hele script te herschrijven, in plaats van te zoeken naar  andere personen om de bestaande rollen te vervullen.

Als Studievereniging Vrouwenstudies M/V zijn De Sirenen een jaar of zes  geleden begonnen met een maandelijkse diskussie-avond in De Molli in  Amsterdam. In een prettige sfeer zijn hier de meest uiteenlopende thema’s  besproken; van utopisme tot lichaamshaar, van queer tot parlementaire  politiek, van oorlog tot vegetarisme, van vrije liefde tot spiritualiteit,  van mannenstrijd tot prostitutie, van anarchisme tot levenskunst, etc. Elk  onderwerp blijkt op een of andere manier met feminisme in verband te  brengen. Belangrijk hierbij is niet of we het eens worden, of wie er gelijk  heeft. Centraal staat de uitwisseling van gedachten en meningen; alleen al  het zo bezig zijn met deze onderwerpen draagt bij aan bewustwording.

Tijdens de Pinksterlanddagen 2002 waren we voor het eerst aanwezig met een  eigen tent met vol programma. Het was een groot succes. Niet alleen vonden  er allerlei interessante en geanimeerde gesprekken en diskussies plaats,  het bleek ook een gezellige hangplek voor feministen, queers en andere  geďnteresseerde anarchisten. Zoals we immers allemaal weten, vinden de  leukste gesprekken plaats buiten de georganiseerde bijeenkomsten om.

Dit jaar zijn we er weer, en we rekenen op weer een inspirerend weekend.  Het programma is nog niet rond, maar er wordt aan gewerkt. We willen echter  voorkomen dat alles voorgekauwd aanwezig is. Hopelijk zijn er mensen die  zelf een onderwerp in willen brengen. Uitgangspunt is dat iedereen een  diskussie of workshop kan uitroepen; kies een tijd, kondig het aan, en maak  er wat van!

Een kleine greep uit de onderwerpen waar we al mee bezig zijn:

Emma Goldman, anarcha-feministe van het eerste uur Globalisering Queer, genderbenders, en andere non-conformisten Vrije liefde Omgangsvormen Abortus Mannen en geweld Anders leven Fem.Doc, documentaire over twee generaties feministen Spiritualiteit.

Workshop: donorschap in eigen beheer 

 

Vrouwen hebben mannen nodig om kinderen te kunnen krijgen. Soms willen ze echter wčl een kind maar geen man erbij. Daar kunnen ze allerlei goede redenen voor hebben. Dan is het fijn als er mannen zijn die als zaaddonor willen optreden. Zij geven hun zaad maar spreken af zich verder niet met de opvoeding van het kind bezig te houden. Puur donorschap bestaat echter niet. Zo is het zeer wenselijk als het kind zijn of haar vader kent of kan leren kennen.  Als het kind 12 is bestaat er bovendien de mogelijkheid dat de donor de wettelijke vader wordt van het kind, bij 16 jaar is daar geen toestemming van de moeder meer bij nodig. Verder heeft de donor uiteraard ook een bepaalde relatie met de moeder. Als het gaat om donorschap in eigen beheer, dus zonder tussenkomst van een zaadbank, is dat op z’n minst een vertrouwensrelatie. Veel afspraken kunnen worden vastgelegd in een contract maar juridisch gezien is dat toch niet meer dan een intentieverklaring. Ook kunnen er vriendschapsbanden ontstaan, tussen donor en moeder, en tussen donor en kind. 

Wat maken mannen die donor zijn allemaal mee? Is zaad alleen maar zaad, of is het meer? Hoe voelt het om een kind op afstand te hebben. Is het makkelijk om zo’n  kind op afstand te houden? Hoe voelt het als een ander, de bestaande of nieuwe partner van de moeder, de sociale vader of meemoeder wordt van “jouw” kind. Hoe groot is je betrokkenheid en hoe ver reikt je verantwoordelijkheid, bijvoorbeeld bij het overlijden van de moeder. In hoeverre lijkt donorschap op de situatie van de zogenaamde dwaze vaders. En is donorschap een emancipatoire daad, omdat je er vrouwen bepaalde vrijheden mee biedt, of is het juist stereotiep, omdat je de luiers aan vrouwen overlaat. 

Donorschap bestaat er in soorten en maten. In een workshop wil ik met anarchistische mannen praten wat hun ervaringen met donorschap zijn. Hoe is de relatie met de moeder tot stand gekomen, hoe heeft de verstandhouding met haar zich verder ontwikkeld, welke banden heb je wel of niet met het kind, en vooral, hoe voel je je bij dat alles. Tot slot de vraag: kan donorschap worden geplaatst in een traditie van vrije liefde, waarin liefdesrelaties en voortplanting niet noodzakelijkerwijs worden gekoppeld. 

Vrouwen zijn ook welkom.