De bands op de Pinksterlanddagen 2005
Zaterdag
Power is Poison
Jonge punk band met politieke teksten die min of meer ontstaan is uit
de band Glubbelulluh. Over Power is Poison kan ik meer niet zeggen. Ze
stuurden geen bio, dus zullen we het maar met de bio van Glubbelulluh
moeten doen, aangezien ze zelf hebben gezegd dat het eigenlijk ongeveer
dezelfde soort band is. Binnen ‘Power is Poison’ spelen Rene
(zang), Jason (gitaar), Kwinten (drums) en Gradus (bas).
“Glubbelulluh is een driemansband met ‘n verhaaltje.... Ooit
begonnen we met z’n vieren; Wouter als zanger, Gradus als gitarist/achtergrondvocalist,
Jasper op de basgitaar en Janine op de drums. Toentertijd was Janine 14
en Jasper 15 - een jong bandje. We begonnen met wat covertjes van the
Exploited en the Sex Pistols, maar snel wilde de band aan een eigen set
met een eigen sound werken. Politiek georiënteerde Gradus schreef
samen met Wouter de teksten en de akkoorden voor de nummers. Na een jaar
of twee en een tiental optredens, vooral binnen de regio, stapte Wouter
uit de band. De band deelde zijn beslissing met hem aangezien hij geen
toekomst meer zag in de band, en de band geen toekomst zag in zijn zanger-schap.
Gradus nam de zang over en Janine werd achtergrondvocalist. We besloten
wat meer werk van onze nummers te maken aangezien we daar met Wouter samen
niet aan toe kwamen. Gradus heeft wat nummers herschreven en een website
is opgezet (die ene die nu alweer meer dan 6 maanden plat heeft gelegen).
We hebben nog wat optredens gehad en er is een demo uit met 6 van onze
nummers.”
Nuclear Kazoo
Deze band bestaat uit Ken, Kris, Berk, Daan en Frans.
Nuclear Kazoo is opgericht in 2004 toen de Keltische harpspeler en entertainer
Ken Parsons Kris, Daan en Berk van Zibabu heeft uitgenodigd om op een
sessie te spelen die hij runde.
Ken is een veelzijdige muzikant. Hij heeft op verschillende plekken gespeeld
als harpspeler, basgitarist, muziekdichter, singer-songwriter. En zijn
stijl is ook erg verscheiden, van folk tot hiphop. Hij is ooit begonnen
als basgitarist en singer-songwriter.
Hij laat zich beinvoelden door bands als The Beatles, Bowie, Jethro Tull,
Ray Davies of the Kinks, Small Faces, John Hartford, Monty Python's Eric
Idle, the Incredible String Band, Joy Division, Crosby, Stills & Nash
en veel underground & gothic bands en komedie acts.
Hij komt uit Devon, Engeland, studeerde in London en heeft vele jaren
door de wereld gereisd. Van Ierland naar Thailand. Daar haalt hij veel
inspiratie uit voor zijn teksten en muziek.
Kris & Berk zijn broers. Daarom kunnen ze erg goed gevoelsmatig en
muzikaal op elkaar aansluiten. De interactie tussen Kris’s scherpe
slimme drumspel en Berk’s energieke vrolijke vioolspel is erg harmonisch,
krachtig en overweldigend.
Ze komen uit de VS, getogen in Tennesee en ook zij hebben erg veel gereisd,
wat terug te horen is in hun muziek. Ook zijn ze half Nederlands. Hun
verlangen om de wereld een betere plek te maken is ook terug te vinden
in hun muziek. Berk werkt in Pakhuis Afrika en is bekend als de klusjesman;
ook werkt hij in een groene winkel. Kris is postbode, baseball speler
en schrijft gedichten. Ze zijn allebei erg jong en gaan het nog zeker
maken in de muziekwereld door hun talent en enthousiasme.
Daan is de man met de basgitaar en de zware stem. Hij is een hele lollige
en positieve man. Hij is erg creatief. Hij is kunst- en tekenleraar.
Frans is de opvallende man in Nuclear Kazoo, hij is degene met de tattoos,
het kleine brilletje en de doedelzak! De doedelzak is zijn passie. Maar
hij kan meer, hij speelt ook harp, tin whistle en mandoline. Hij is ook
reiziger. Hij woont op ADM en is zijn boot aan het repareren.
Zibabu
Zie hierboven. Kris, Berk en Daan van Nuclear Kazoo zijn de bandleden.
Wat ze op hun website schrijven is het volgende: the band ZIBABU (bubblespankensounds
from the gut). A lot better than what you've been getting:
3x3:
3x instrument
3x voice
3x a day
you'll be cured.
let ZIBABU give your life some spank.
Zondag tijdens het eten:
Werner van de Vrede
Werner van de Vrede is een zingende liedjesschrijver met internationale
ervaring. Hij hanteert een eigenzinnige gitaarstijl en brengt zijn pakkende
(Nederlandstalige) teksten vol energie en tederheid.
Werner van de Vrede is een onafhankelijk zingend liedjesschrijver. Zanger
en blues/folk gitarist met een eigenzinnige stijl. Zijn teksten zijn poëtisch,
maar altijd eerlijk en direct. Hij verkent zijn gitaar wanneer hij zijn
liedjes speelt en verkent de wereld wanneer hij zijn teksten schrijft.
Hij ziet zichzelf dagelijks groeien als snarensmid en woordvinder.
Zijn songs geeft hij met explosieve energie als wel met uiterste ingetogenheid.
Sommigen kunnen door zijn rauwheid van slag gebracht worden, anderen zijn
op onbewaakte ogenblikken al betrapt op het neuriën, fluiten of zingen
van zijn aanstekelijke melodieën.
|
In de herfst van 1973 werd hij geboren
in het Zeeuws-Vlaamse Terneuzen. Op zijn vijftiende verjaardag kreeg hij
een gitaar, waar hij vrijwel meteen zijn eerste liedjes op schreef. Op
zijn negentiende werd hij singer/songwriter voor de band Maagneurose die
na een paar maandjes oefenen een bronzen rat kreeg uitgereikt bij de finale
van de Kunstbende in het Utrechtse Vredenburg. In de twee jaar daarna
zal deze band meer dan 20 van zijn songs spelen en 2 goed ontvangen demo's
maken. Tussen zijn 20e en 30e jaar stond hij ingeschreven bij verscheidene
universiteiten en publiceerde hij in verschillende literaire en filosofische
tijdschriften. Verder heeft hij gewerkt als o.a. afwasser en vuilnisman.
Sinds 2001 werkt hij in deeltijd voor een zorginstelling.
In al die jaren heeft hij gezocht en enkel de muziek gevonden. Hij heeft
gezongen in de straten theaters en kroegen van onder meer Amsterdam, Leiden,
Galway, Dublin, Bristol, Gent en Amiens. Sinds hij in augustus 2004 werkelijk
gehoor gaf aan zijn roeping van schrijven, spelen en zingen heeft hij
niet stil gezeten. Maanden gevuld met optredens liedjes schrijven en enkele
goed gevulde opnamesessies. Op 28-1-2005 kwam Stem en Snaren versie 0.2,
zijn eerste solo demo, uit met 5 tracks en 7 songs van zijn hand, nog
geen 2 maanden later zag versie 0.3 het levenslicht met flink verbeterde
opnames en uitvoeringen.
Zondag eindconcert:
Aisha & Bankole
Aisha gaat een concert geven en Bankole neemt zijn boeken mee.
In januari 1998 vluchtten Aisha & Bankole, twee levenslange Afro-Amerikaanse
activisten, naar Canada om te ontsnappen aan de politieke repressie, en
omdat ze vreesden voor hun leven. Maar ook over de grens bleven de V.S.
hen lastigvallen en in december 2000 verbrak Canada plots de asielprocedure
en beval hen het land te verlaten binnen 30 dagen. Er werd hen ook meegedeeld
dat zij niet konden terugkeren naar de V.S. noch konden ze doorreizen
op weg naar een ander land. Van dat moment zijn zij stateloos en bannelingen.
Zij vertrokken naar Zweden, waar zij een semi-legaal bestaan leiden, af
en toe onderbroken door een reis naar Groot-Brittannië. Zij overleven
dankzij een los netwerk van vrienden en dissidenten.
Aisha Angela Taylor en Bankole Irungu werden geboren in Chicago, Illinois
en groeiden op in de jaren ’60-’70, op het hoogtepunt van
de burgerrechtenbeweging in de V.S. Beiden waren vanaf het begin sterk
betrokken bij de beweging voor de zwarte bevrijding. Maar ook in de decennia
daarna bleven zij politiek actief. Activisme dat hen de constante bedreigingen
en pesterijen van de FBI opleverde, en uiteindelijk leidde tot hun vlucht
naar Canada en Europa.
Aisha komt uit een bekende artistieke en politieke familie. Haar grootvader
was lid van de communistische partij en tijdgenoot van de Afro-Amerikaanse
schrijver Richard Wright, haar vader was een oorlogstegenstander, een
nonkel toerde met Duke Ellington, een broer verzette zich tegen het racisme
binnen het Amerikaanse leger. Vele jonge zwarte mannen zoals hij belandden
hiervoor in de militaire gevangenis. Deze sterke combinatie van kunst
en politiek was steeds evident voor Aisha. Zij is een gediplomeerde muzieklerares
en getalenteerde muzikante en zangeres, studeerde rechten en stond vaak
advocaten bij in hun legale werk. Haar stem was luid genoeg om al snel
de aandacht te trekken van de regering en de FBI… .
Bankole werd al vroeg politiek bewust en actief; vanaf zijn twaalfde is
hij een intensieve lezer en hij ontwikkelt zich tot een zelfbewuste en
idealistische jonge zwarte man. Hij gaat naar de universiteit van Westchester
in Pennsylvania, is een goede student, schrijft verschillende artikelen
over de sociale condities van Afro-Amerikanen. Hier wordt hij voor het
eerst geconfronteerd met de bedreigingen en spionage van de FBI. Een FBI-informant
vertelt hem dat hij in de gaten wordt gehouden en er wordt hem dwingend
aangeraden zijn politieke activiteiten op te geven. Na drie jaar besluit
hij de universiteit te verlaten. De volgende 10 jaar is hij actief in
de beweging voor zwarte zelfbeschikking, o.m. in het solidariteitswerk
met politieke gevangenen, het opzetten van voedselcoöperatieven,
lesgeven op Afrikaans-culturele scholen. Al die tijd bleven de politieke
vervolging en pesterijen duren.
In 1992 leren Aisha en Bankole elkaar kennen via wederzijdse vrienden,
en het jaar daarop trouwen ze. Samen gaan ze door met het systematisch
aanklagen van de schendingen van de mensenrechten in de V.S., het naar
buiten brengen en documenteren van hun eigen repressie, etc. Wanneer Aisha
in 1996 een rechtszaak wint tegen de overheid (over het ongestrafte misbruik
van zwarte kinderen in de school waar ze lesgeeft), bereikt de repressie
een hoogtepunt en zij weten dat de FBI hen niet meer zal loslaten. Zij
besluiten te vertrekken naar Canada.
De V.S. hebben een lange geschiedenis van “geheime oorlogen”
tegen hun interne politieke tegenstanders. In 1971 werd het bestaan van
COINTELPRO gereveleerd. Het is een programma opgezet door de FBI om de
binnenlandse vijand uit te schakelen en omvat het hele gamma van afluisteren,
volgen, bedreigen, infiltreren, vals beschuldigen, gevangen zetten en
vermoorden van politieke tegenstanders. Hoewel de overheid beweerde dat
het programma werd beëindigd, zijn er vele aanduidingen dat het de
decennia daarop en tot vandaag onbeperkt voort werd gezet. Bankole en
Aisha hebben hun vervolging (telefoonaftap, onderschepping van brieven
en emails, inbraak, intimidaties, enz.) gedocumenteerd in een 4000 bladzijden
tellend dossier. Toch wordt hen asiel geweigerd. Blijkbaar mag de mythe
van de Amerikaanse democratie en “land of the free” niet doorbroken
worden.
Ondanks hun situatie blijven Aisha en Bankole zich engageren en zetten
zij hun politieke strijd verder. Tijdens lezingen en concerten blijven
zij zich uitspreken over het racisme en de onderdrukking in de V.S., en
het lot van politieke gevangenen.
|